Ik zit in de trein en besluit mijn mobiel in mijn tas te houden.

Ik heb behoefte aan even niets. Er stapt een man in met een grote plastic tas van een bekende speelgoedwinkel. Hij is in een goede bui en knoopt meteen een gesprek aan. Hij laat mij  met een trots gezicht zijn net gekochte grote doos met lego-steentjes zien en  vertelt dat hij één keer per maand naar Amsterdam reist om van zijn gespaarde geld Lego te kopen.

Lego is zijn lust en zijn leven, zo legt hij uit. In zijn huis heeft hij een speciale kamer ingericht, waar hij zijn bouwwerken kan laten staan. Hij is daar vaak te vinden. Om te bouwen of gewoon om te kijken (en misschien ook wel om te spelen).

Hij vertelt dat hij een oorlogsveteraan is.

Hij is in de jaren 90 als militair op missie geweest in voormalig Joegoslavië. ‘Daar heb ik veel meegemaakt,’ zegt hij. Ik kan zien dat het praten erover hem nog steeds emotioneert. ’Ik heb last van PTSS, ‘ gaat hij verder.  ‘Ik ben angstig en ben het vertrouwen in de mens voor een groot deel kwijtgeraakt. Ik heb gelukkig wel weer een baan als vuilnisman, waar ik erg blij mee ben. Dat mensen op dat soort banen neerkijken boeit me niet. Ik vind het werk leuk en heb fijne collega’s. Toch is Lego het belangrijkste in mijn leven.’ Hij begint te stralen.  ‘Weet je,’ legt hij uit, ‘als ik aan het bouwen ben, krijg ik rust in mijn hoofd. Dan ben ik  in een andere wereld. Een vertrouwde wereld die ik zelf gecreëerd heb met mijn legosteentjes. Die wereld is voor mij een noodzaak. Zonder zou ik gek worden en hoogstwaarschijnlijk hele rare dingen gaan doen.’

Vrolijk stapt hij even later met de grote lego-doos uit de trein, zich zichtbaar verheugend op het bouwen van een nieuwe creatie. ‘Dat wordt nachtwerk,’ roept hij nog achterom kijkend met een lach van oor tot oor.

Ik ben er even stil van. Wat een prachtig gesprek.

Word ik zomaar even totaal onverwacht bevestigd in datgene waarin ik heilig geloof; de kracht van de fantasie. Stel dat deze man geen toegang zou hebben  tot zijn fantasie, dan zou zijn leven er totaal anders uitzien. Dan zat hij nu waarschijnlijk zwaar onder de medicatie of ergens opgesloten.

Dit is dus precies wat de fantasie kan doen; het bied je een schuilplaats wanneer je dat nodig hebt. Een plek waar je je veilig voelt en waar je kunt ontladen en opladen. Hierdoor kun  je de wereld weer een beetje beter aan. Zolang je de werkelijkheid niet uit het oog verliest, is zo’n schuilplek uiterst waardevol. Voor jong en oud!

Dank je wel, onbekende treinreiziger, dat je me hebt aangesproken  en mij een prachtig inkijkje in jouw leven hebt gegeven en een bevestiging van de kracht van de fantasie.